طبق نظریه‌ی نسبیت عام آلبرت اینشتین، حرکت با سرعت بیشتر از نور ممکن نیست اما اگر به جای سفر در فضا، خود بافت فضا فشرده شود و بتوان دو نقطه‌ی آن را به هم نزدیک‌تر کرد، چطور؟ این همان چیزی است که ایده‌ی موتور وارپ بر پایه‌ی آن شکل گرفته است و حالا دانشمندان به راه‌هایی تازه برای عملی کردن آن رسیده‌اند.
نور در خلأ با سرعت ۲۲۹ میلیون و ۷۹۲ هزار و ۴۵۸ متر بر ثانیه حرکت می‌کند و این مبنای تمام اندازه‌گیری‌های استاندارد دیگر است. در یک اتاق تاریک که چراغ روشن می‌کنید، اصلا متوجه حرکت نور نمی‌شوید چون به سرعت تمام اتاق را پر می‌کند اما اگر در مقیاس‌های کیهانی نگاه کنید، سرعت نور برای حرکت از یک نقطه به نقطه‌ی دیگر باز هم بسیار کم است.
بر همین اساس هم یکایی به نام «سال نوری» (Light Year) تعریف می‌شود که برابر با مسافت پیموده شده توسط نور در یک سال یا حدود ۹.۴۶ در ۱۰ به توان ۹ کیلومتر است. مسافتی که شاید دستیابی به آن غیرممکن به‌نظر برسد اما بشریت به حرکت و فراتر رفتن از مرزها نیاز دارد.
به همین دلیل هم دانشمندان همواره به دنبال راه‌هایی برای سفر فضایی سریع‌تر بوده‌اند. اما در این زمینه با چالش‌های بسیاری روبه‌رو هستند؛ از تأمین سوخت گرفته تا سرعت اندکی سفر با فضاپیماهای فعلی در مقایسه با ابعاد کیهانی. اما به جز روش‌های آزموده شده، پژوهشگران ایده‌های دیگری را هم برای سفر فضایی مطرح کرده‌اند.
یکی از نوآورانه‌ترین طرح‌ها «موتور وارپ» (Warp Drive) نام دارد که در آن به جای حرکت در فضا-زمان، بافت فضا-زمان را فشرده می‌کنند تا دو نقطه‌ی آن به هم نزدیک‌تر شود. اما همین ایده هم برای عملی شدن دارای محدودیت‌هایی بوده است.
اما چند سالی است که برخی پژوهشگران راهکارهایی تازه‌ای را برای فراتر رفتن از این محدودیت‌ها پیشنهاد داده‌اند. راهکارهایی که حالا به‌نظر ممکن‌تر از همیشه هستند تا روزی رؤیای سفر با سرعت بیشتر از نور را محقق کنند. موضوعی که Smart Life در این ویدیو به آن پرداخته است.